تنبیه غالبا کم هزینه ترین و در دسترس ترین راه برای کنترل رفتار شمرده می شود. برای تنبه نیاز چندانی به هزینه کردن و حتی فکر کردن نداریم . زیرا آن کس که هزینه پرداخت می کند ما نیستیم .
نظام حقوقی تا بدین جای تاریخ عموما بر پایه تنبیه استوار بوده است . در این نوشتار به بررسی این شیوه ی کنترل رفتار خواهیم پرداخت .
تنبیه سه واکنش احتمالی "در موجود زنده ایی که مورد تنبیه قرار می گیرد برخواهد انگیخت . گریز " اجتناب و تهاجم . به نظر می رسد نظام کیفری تاکنون هدف اصلی خود از مجازات را بر واکنش " اجتناب " پایه ریزی کرده است . هدف از مجازات غالبا آن است که دیگر بزه کاران احتمالی از رفتارهای بزه کارانه بازداشته شوند . یا به عبارتی مجبور به " اجتناب " از بزه شوند. (البته هدف های دیگری هم برای مجازات ذکر شده است.)
اما به نظر می رسد واکنش تهاجم تا بدین جا نادیده گرفته شده است . این غفلت بزرگ هر اندیشمندی را شگفت زده می کند زیرا اولین و اصلی ترین واکنشی که در برابر هر فشار جسمی و روانی ایجاد می شود پرخاش یا همان تهاجم است! از همین رو هر چند تنبیه در اصلاح رفتار موثر است و آنگاه که هیچ راه دیگری برای اصلاح رفتار در دست نیست باید بدان دست یازید. با این حال براستی بدترین راه برای اصلاح بزه کار و جامعه تنبیه است.زیرا از طرفی لطمه ایی جسمی و روحی به بزه دیده و افراد خانواده ی او وارد می کند و از طرفی اصلاح شونده از اصلاح گر متنفر می شود! و به او یا کسان دیگری یورش خواهد برد.تا غلیان احساسات خود را آرام کند .
اگر با دقت بیشتری ...
هیچ انگاشتن انسان