تنها مرجع برای سنگسار یک روایت واحد است که راوی آن نیز واحد می باشد(روایت زن غامدیه). از همین رو برخی نواندیشان دینی برآنند که می توان در اجرای حکم سنگسار تجدید نظر کرد. با این حال اکثریت قاطع فقها و مراجع تقلید این حکم را از حدود لا یتغییر اسلام می دانند. در این نوع مجازات مجرم در پارچه ی سفیدی پوشانده می شود. اگر مرد باشد تا لگن خاصره و اگر زن باشد تا کمر در خاک فرو می رود(تفکیک و تبعیض جنسیتی در این مجازات تراژدی گونه به نوعی کمدی شباهت دارد!)سپس با سنگ هایی که یکباره محکوم را نمی کشد بلکه به تدریج و با تحمل درد موجب مرگ وی می شود به پرتاب سنگ به سمت شخص قربانی می پردازند. آنچه برای ما جالب و قابل بررسی می نماید، معنای نمادین مجازات سنگسار است . ما بیشتر مایلیم بدانیم ، گفتگوی بی کلام و نمادینی که از طریق پرتاب سنگ میان ضاربان و محکوم رد و بدل می شود چیست؟ در واقع ضاربان با پرتاب سنگ سعی دارند چه چیزی را اعلام دارند؟ به نظر من برای واکاوی معنای سنگسار باید از مقهوم فرافکنی استفاده کرد.فرافکنی مفهومی روانشناختی است.هنگامی که فرد تکانه ایی غیر قابل قبول از خود را سرکوب کرده و آنگاه نسبت به کسان دیگری که تصور می کند دارای همان تکانه هستند ، ابراز خصومت می کند، می گوییم این فرد در حال فرافکنی امیال خود به دیگران است. برای مثال شخصی که عمیقا دچار عقده ها و گره های ناگشوده ی جنسی است تبعا به صورت بالقوه ، توانایی زیادی برای بدل شدن به یکی از ضاربان ماجرای سنگسار دارد. در واقع با این عمل ضارب از زنا و البته میل شدید خود به زنا، چه در گذشته (همچون جوانی و تجرد) چه در حال برائت می جوید. بدین ترتیب محکوم از مقام انسانیت فرو می افتد و به شی ئی نمادین بدل می گردد. و تا حد یکی از ستون های جمرات فرو کاسته می شود. آنچه ضارب مایل است به سنگ بگیرد نمادی از نهاد خودش است(نهاد به معنای فرویدی آن). اما آنچه در عمل لت و پار می شود انسان است! بدین معنا فلسفه واقعی سنگسار نه در فایده گرایی و نه حتی در سزادهی بلکه در فرافکنی نهفته است. البته برای سنگسار نیز همچون همه رفتارهای انسانی می توان دلایل دیگری نیز ذکر کرد. از آن جمله لذت آزار دادن دیگران (سادیسم) را می توان نام برد. سنگ زدن به انسانی که در پارچه ایی سفید پوشیده شده است و صورت او قابل دیدن نیست بسیار آسان تر از رویارویی با انسانی واقعی است. سنگ های یکی پس از دیگری و با همکاری سایر ضاربین زده می شود. بنابراین مسولیت اخلاقی برای ضارب لوث می شود. زیرا اولا او تنها کسی نیست که مایه رنج و عذاب محکوم می شود. ثانیا این محکوم اصلا معلوم نیست کیست. و نمی شود صورتش را دید. ثالثا او نماد شیطان و فردی زنا کار است. نماد همان بخشی از وجود ضارب که از آن هراسناک است. و از همه ی اینها گذشته ، کیست که از آزار دادن دیگران لذت نبرد؟ خصوصا آن زمان که از اعتماد به نفس و کنترل کمی بر زندگیمان برخوردار باشیم؟
مطالب مرتبط
اعدام ارسال نظر برای این مطلب
درباره ما
اطلاعات کاربری
نظرسنجی
آیا با مجازات اعدام موافقید؟
آمار سایت
کدهای اختصاصی