تنبیه غالبا کم هزینه ترین و در دسترس ترین راه برای کنترل رفتار شمرده می شود. برای تنبه نیاز چندانی به هزینه کردن و حتی فکر کردن نداریم . زیرا آن کس که هزینه پرداخت می کند ما نیستیم .

نظام حقوقی تا بدین جای تاریخ عموما بر پایه تنبیه استوار بوده است . در این نوشتار به بررسی این شیوه ی کنترل رفتار خواهیم پرداخت .

تنبیه سه واکنش احتمالی "در موجود زنده ایی که مورد تنبیه قرار می گیرد برخواهد انگیخت . گریز " اجتناب و تهاجم . به نظر می رسد نظام کیفری تاکنون هدف اصلی خود از مجازات را بر واکنش " اجتناب " پایه ریزی کرده است . هدف از مجازات غالبا آن است که دیگر بزه کاران احتمالی از رفتارهای بزه کارانه بازداشته شوند . یا به عبارتی  مجبور به " اجتناب " از بزه شوند. (البته هدف های دیگری هم برای مجازات ذکر شده است.)

اما به نظر می رسد واکنش تهاجم تا بدین جا نادیده گرفته شده است . این غفلت بزرگ هر اندیشمندی را شگفت زده می کند  زیرا اولین و اصلی ترین واکنشی که در برابر هر فشار جسمی و روانی ایجاد می شود پرخاش یا همان تهاجم است! از همین رو هر چند تنبیه در اصلاح رفتار موثر است و آنگاه که هیچ راه دیگری برای اصلاح رفتار در دست نیست باید بدان دست یازید. با این حال براستی بدترین راه برای اصلاح بزه کار و جامعه  تنبیه است.زیرا از طرفی لطمه ایی جسمی و روحی به بزه دیده و افراد خانواده ی او وارد می کند و از طرفی اصلاح شونده از اصلاح گر متنفر می شود! و به او یا کسان دیگری یورش خواهد برد.تا غلیان احساسات خود را آرام کند .

اگر با دقت بیشتری ...

ما تا اینحا به نقد سزادهی و تاکیید بر کیفرشناسی فایده گرا پرداختیم.اما در بسیاری موارد با آنکه فایده گرایی به عنوان چرایی مجازات پذیرفته شده است بازهم شاهد رفتارهایی بسیار خشن با بزه کاران هستیم.متاسفانه ما به دنبال فایده برای همه جامعه هستیم به جز بزه کار ! بزه کار به عنوان یک انسان به حساب نمی آید و به هیچ گرفته می شود!